نگاهی گذرا به دو کمدی-درامِِ «جوجو خرگوشه» و «کجا رفتی برنادت؟»

منتشر شده در سایت مد و مه

جوجو خرگوشه

«جوجو خرگوشه» تایکا وایتیتی همانگونه که از کانتنت سکانس افتتاحیه‌اش برمی‌آید، دست‌کم در یک سوم ابتدایی‌اش، یک «کمدی هجو» است؛ هجوی گاه بر اثر تکرار بیش از اندازه‌ی یکی از عناصر روایی یا نمایشیِ موقعیت (مثل شعار درود بر هیتلر)، گاه بر اثر اغراق در محتوای گفتارها و گفتگوها (مثل توصیه‌های فرمانده به کودکان در اولین اردوی آموزشیِ نظامی‌شان)، گاه با بکارگیری بازی لحنیِ متفاوت و معکوس نسبت به اتفاقات یا خرده‌موقعیت‌ها (مانند نحوه‌ی روایت داستانی و نمایشیِ مجروح شدن «جوجو») و گاه به وسیله‌ی دستکاری تمسخرآمیز در چیدمان یا عناصر یا مناسباتِ خرده‌موقعیت‌ها (مانند کتک خوردن تحقیرآمیز افسر ارشد نازی از مادر یکی از کودکان تحت فرمان او)؛ «کمدی هجو»ی که البته در ادامه، جهت لخته نماندن و بارور شدن روایی، به موقعیت‌های داستانیِ مورد نیاز برای یک درام و البته به تضادهای دراماتیک «کودک سان»انه‌ی یک فیلمِ «برای کودک» یا «درباره‌ی کودک» نیز مجهز می‌شود (تقابل همزیستانه‌ی پسرک متعصب نازی («جوجو») با دختر نوجوان یهودیِ پنهان شده در خانه‌شان («السا») )؛ «کودک سان»بودنی که از P.O.V شخصیت اصلی کودک فیلم و جهان و لحن کودکانه‌ای که به تبع آن شکل می‌گیرد برمی‌آید؛ لحن و جهان کودکانه‌ای که هم نحوه‌ی پیشبرد داستان و هم نوع موقعیت‌پردازی فیلم، از طریق تداوم و تقویت آن صورت می‌پذیرد؛ و همین مسأله، به سلیسیِ همراه با ساده‌انگاریِ شکل روایت داستان، موضوعیت می‌دهد.