نگاهی گذرا به دو فیلم «یک روز بارانی در نیویورک» و «دیروز»

منتشر شده در سایت مد و مه

«یک روز بارانی در نیویورک» ساخته وودی آلن

وقتی اجرا از متن عقب‌تر است

برخلاف آنچه بسیاری تصور می‌کنند، نقصان‌های اغلب آثار سینمای وودی آلن در دو دهه‌ی گذشته، پیش و بیش از آنکه به حوزه‌ی متن برگردند، مربوط به ساحت اجرا هستند؛ اجرا چه در حوزه‌ی بازیگری، چه در ساحت کارگردانی و چه به مفهوم انتخاب سکانس‌هایی که قرار است در نسخه‌ی نهایی فیلم مورد استفاده قرار گیرند و میزان جزئیات و داشته‌های رواییِ عینی موجود در آن سکانس‌ها که کارگردان را مجاب می‌کند تا آن سکانس‌ها را در نسخه‌ی نهایی فیلم مورد استفاده قرار دهد؛ همان اجراهایی که آثار متأخر آلن را کم‌مایه‌تر، کم‌جزئیات‌تر، کم‌دقت‌تر و کم‌حوصله‌تر از آنچه در واقع می‌توانستند باشند نشان می‌دهد و «یک روز بارانی در نیویورک»، یکی از نمونه‌های اینگونه آثار است.