نقد فیلم آبنبات چوبی (ساخته حسین فرحبخش در سال 1394)

محافظه کار و متظاهر، ساده انگار و کهنه، تأویلی و ظاهرساز 

1- به لحاظ نقد و بررسی، «آبنبات چوبی» را می توان نمونه بارز و الگوی بی بدیل ابتدایی ترین نوع فیلمفارسی دانست. همه چیز بر مبنای ظاهرسازی است. موقعیتی در قالب فرار دختر از خانه خلق می شود اما به پیش نمی رود. خط سیر داستانی مطلقاً متوقف است. پیرنگ پیشبرد عملی ندارد و جستجوها نیز خنثی اند و حتی به نحو قطره چکانی نیز قادر به ارائه اطلاعات نیستند و در عوض در پایان فیلم، با حجم گسترده ای از اطلاعات اغلب بی پشتوانه مواجه می شویم. برادر اربده کش ابتدا و میانه فیلم، به سبک سریال های ترکیه ای شبکه جم، بدون دخالت کوچکترین کاتالیزور کمی و کیفی داستانی، دچار تحول بنیادی عقیدتی می شود! نحوه ی گره گشایی ماجرایی که تا دقایق پایانی، حتی به مثقال ذره ای از سرنخ هایش نیز بدست نیامده بود، به مدد فیلمبرداری دوربین موبایل صورت می گیرد؛ بی آنکه معلوم شود کاراکتر سحر قریشی، چگونه وقتی دوست اش به آن شکل فجیع در حال به قتل رسیدن است، ساکت و ساکن و آرام و ایستا مشغول فیلمبرداری دقیق و موشکافانه از صحنه قتل است و چرا هیچ اقدامی جهت جلوگیری از قتل نمی کند و مهم تر از آن، چرا با وجود نظاره گری قتل دختر، از سوی خانواده شماتت نمی شود و از همه مهم تر، شخصیت اول مرد فیلم برای ایجاد غافلگیری و اصطلاحاً رودست زدن به مخاطب در پرده سوم، به نحوی ناگهانی و جامپ کاتی و فیلم هندی گونه، از شخصیتی متین و محترم و معتبر و موجه، به ضدقهرمانی متجاوز و قاتل که گویی سرمبدأ و سرمنشأ تمام فسادهای داستان از او نشأت می گیرد بدل می شود؛ بی آنکه این سرشت افشا شده، چه در خط سیر داستانی فیلم و چه در ساحت پردازش شخصیت، دارای کمترین و کوچکترین پیش زمینه و پشتوانه و نشانه گذاری باشد که بتواند این افشاگری را به لحاظ منطق دراماتیک اثر، قانع کننده و باورپذیر و به لحاظ منطق روایی فیلم، علت و معلولی کند.