یادداشتی بر فیلم «بارکد» ساخته مصطفی کیایی به بهانه اکران عمومی اش

کاش آنتاگونیست کم نداشت 

از «ضدگلوله» تا «بارکد»، همواره بخش اعظمی از قوام، جذابیت، مقبولیت، صراحت و صمیمیت آثار مصطفی کیایی، وامدار نوع، نحوه و چگونگی روایت قصه هایش شده؛ امری که به ویژه در دو اثر اخیر او یعنی «عصر یخبندان» و «بارکد»، ناشی از نیاز درونی، اقتضای اثر و سبک و ژانرش، با وسواس به مراتب بیشتری پیگیری شده است؛ شاید از این روی که او به خوبی می داند اهمیت مقوله روایت در سینما آنقدری است که قصه پیش از روایت، اساساً نه مقبولیتی دارد و نه موضوعیتی و نه موجودیتی و محتوای داستان به خودی خود چه ساده باشد و چه پیچیده، سلیس بودن یا تکلف داشتن اش را اما نوع، نحوه و چگونگی روایت اش است که مشخص می کند و میزان قوام، دوام، کارآمدی و اثرگذاری اش را نیز همچنین.